Dla Hiro i Toru w wersji... dziwacznej.

- W tej chwili przeszkadza mi głównie marudzenie, dopakuj się - rzucił mu torbę. Toru musiał odpocząć. Był już i tak zwieszony od kilku dni, a urlop był mu potrzebny od zaraz.

- Jasne - powiedział. - Przepraszam - dodał po chwili i szybko włożył kilka rzeczy. - Wiesz w ogóle, gdzie mamy uciekać? - zapytał. - Czy będziemy jechać prosto jak najdalej stąd? - Nawet sie lekko uśmiechnął.

- Na wsi mnie lzokalizują, więc... proponuję pewien bardzo ładny kraj troszkę daleko stąd, ale w dwa dni dojedziemy - stwierdził. Tak, on miał TEN kraj na myśli.

- Hmm, to widzę, że daleko uciekamy. Może nam się uda - uśmiechnął się. - Jeśli o mnie chodzi to jestem gotowy, kiedy zaczynamy ucieczkę?

- Za 15 minut wychodzimy. Zabierz ciuchy a tydzień, trzeba opróżnić lodówkę z tego, co mogłoby się zepsuć i wychodzimy - mruknął. Poszedł jeszcze do swojego pokoju i też szybko spakował swoje rzeczy, tak w niecałe 5 minut.

Poszedł więc do tej lodówki i zrobił, co miał zrobić. Sprawdził szybko czy zapakował odpowiednią ilość gaci i był gotów. Czekając na Toru wyszedł sobie na balkon i spojrzał na dół.
- Hmm, mam wrażenie, że oni tam sie na nas czają. Co robimy?

Rzucił torbę do przedpokoju, wziął też torbę Hiro.
- Tu sa sekretne przejścia na takie okazje, magia - stwierdził, uśmiechając się blado. - Gotowy?

Już miał coś powiedzieć, że weźmie tę torbę sam, ale zaraz znowu zacznie się pewnie o tym, że przecież zaraz wyląduje w szpitalu.
- Serio? - Spojrzał na niego ze zdziwieniem. - Ale fajnie - ucieszył się. - Prowadź więc, bo sie zgubię, skoro takie sekretne - zaśmiał sie.

Wyszli z mieskzania i zapukali do tego znajdującego się na przeciwko. Otworzył im jakiś napakowany gosć, którego Hiro raczej tu nie widywał.
- Cześć, Zobi! Już czas - uśmiechnął się szeroko i ruszył do drzwi znajdujących się nieopodal. To wygladało na toaletę,a  było... windą. Toru otworzył to, wcisnąl kilka przycisk z autkiem i zjechali na dół, wprost do ukrytego garażu. 
- Wskakuj do tego starego - pokazał mu czternastoletnią furgonetkę i sam się do niej wl adował, rzucając bagaż na tylne siedzenie.

Szedł grzecznie za Toru, spoglądając na tego dziwnego kolesia. Kto to w ogóle był i skądś się tu wziął? No dobra... potem weszli do jakiegoś dziwnego małego pomieszczenia, które chyba nagle zaczęło się ruszać? Chwila, co? Po twarzy Hiro było wyraźnie widać, że nie ogarniał. Kiedy znaleźli sie w garażu, chłopak stał przez chwilę jak oniemiały i rozglądał się dookoła.
- ...jak w filmie - wyrwało mu się i po chwili ogarnął, że miał wejść do samochodu. Usiadł na miejscu pasażera. - Dobra, jednak była magia.

- Lubię gadżety - uśmiechnął się promiennie i zapalił silnik. - No to w drogę. Masz wszystko? Dokumenty i te inne?

- Co? Ja? Raczej tak - powiedział. Tak, on dalej nie ogarniał. Co to w ogóle miało być?! I to znajdowało się tak blisko niego, a on nawet nie miał o tym pojęcia. Może przyda się na apokalipsę zombie.

Odjechali w siną dal. Toru puścił Franka Sinatrę i sobie jechali, jechali, jechali, a nikt nawet ie zaczepił ich grata... W każdym razie pod domem czatowało sporo fotoreporterów. Dlaczego nitk nie zwrócił uwagi na ten wóz? INVISIBLE!

4 LATA PÓŹNIEJ

Hiro siedział sam w swoim małym pokoiku i uporczywie wpatrywał się w ekran komputera. Koło niego stało kilkanaście już kubków po herbatach i innych takich, których nie chciało mu się odnieść do kuchni. Spędził w tym samym miejscu już parę godzin. Co prawda znalazłby sobie jakąś porządniejszą rzecz do robienia gdyby chciał, jednak to właśnie dzisiaj odbywała się wielka walka pomiędzy gildiami. Nie mógł tego tak po prostu sobie tego odpuścić. Przygotowywał się do niej już od jakiegoś czasu, próbując uzbierać jak najlepszy ekwipunek. Bo mowa była tu oczywiście o bardzo popularnej teraz grze - World of Poopcraft!
Jakiś czas temu zakończyli z chłopakami trasę koncertową. Nie robili na razie nowych piosenek... to rudzielec nieco się wciągnął w świat Poopcraftu... Tak wyszło.

Po drugiej stronie ekranu siedział Okabe Noboru - młodzian powiązany z branżą informatyczną, w wolnych chwilach zaś nałogowy gracz w World of Poocraft. Tamże ukrywał się pod zgrabnym nickiem "44kumalski". Miał nawet całkiem zgraną drużynę. Grał tankiem, bawiąc się przy tym wręcz znakomicie. Właśnie siedział przy włączonym TSie pod swoim nickiem i czekał na moment, w którym pojawi się jego najlepszy kompan - Archeopteryx10. Wtedy zaczną.

Archeopteryx10 już po chwili pojawił się online.
- Cześć. Jestem - powiedział tylko do mikrofonu, sprawdzając w tym samym czasie swój ekwipunek w WoPie. Hiro miał rolę supporta i dobrze wykonywał swoją robotę healując wszystkich dookoła. Zwykle nikt nigdy nie chciał tego robić, więc był nawet pożądanym graczem. 
- Hmmm... Niech spojrzę na mapkę - zamyślił się. - Wydaje mi się, że najlepiej byłoby zacząć na południe od miasta Magic Toilet... powinno się tam kręcić trochę wrogich graczy do pozabijania.

- Eloszka, Archie! - zawołał radośnie 44kumalski, zerkając od razu na mapkę. - No dobra, możemy tam iść. Może po tym skoczymy na jakiegoś potworka?
Powoli zaczął przenosić swojego tanka na południe. Im szybciej dojdą i zrobią robotę, tym łatwiej będzie im potem skoczyć na bossa. Oby tylko nic nie ścięło! Rzeczywiście, trochę wrogich graczy było tam pod dostatkiem, więc nadszedł czas na jatkę. Oj, działo się, krew lała i flaki fruwały.

- Jasne, nie ma sprawy - odpowiedział. Pokonanie jakiegoś Bossa zawsze było przydatne, więc czemu nie. Hiro zaprowadził swoją postać w podane przez siebie wcześniej miejsce. Stamtąd zaczęli zabijać wszystko co ruszało się dookoła. Szło im tak dobrze, iż postanowili nieco się rozdzielić aby zagrabić jak największy teren i zdobyć więcej expa, które dzieliło się pomiędzy członków drużyny. W pewnym momencie jakiś gracz zaatakował archeopteryxa10. Rudy myślał, że sobie poradzi... jednak nie było tak łatwo.
- Ejejejej, chodź tu bo on mnie zaraz zapierdzieli - powiedział nieco zdenerwowany, próbując jakoś uciec.

44kumalski usłyszał głos swojego kamrata. Najpierw dokończył szybciutko sprawę z jednym wrogiem, po czym pomknął do supporta. Walić to, że po drodze dostał jeszcze jakąś ognistą kulą, które wzięła mu nieco za dużo hp, mówi się trudno. Jak nie pokona tamtego ziomeczka, to nie będzie miał go kto leczyć... Raz, dwa, trzy, no, może cztery i po ziomeczku. Archie mógł poczuć się wolny, czy coś.
- Dobra, szybko, leczenie - powiedział, skupiony na obserwacji otoczenia Kumak.

- Ufff, dzięki. - Zabrał się szybko za leczenie ich obojga. Jakieś kręgi na ziemi, parę innych czarów i już każdy miał pełen pasek hp. 
- Ej, w ogóle wiecie o co chodzi z tym spotkaniem? Coś czytałem na forum naszej gildii ale nie ogarniam co ostatecznie zostało ustalone... - W sumie chętnie by się spotkał z kolegami z gry. Chociaż podejrzewał, że pogadanie na żywo z takimi ludźmi może nie być aż tak fascynujące, jak wspólne zabijanie potworków.

Urocza sceneria. Na nimi właśnie poleciała chyba jakaś główka, a oni rozprawiają o spotkaniu. To w sumie miało sens.
- Hmm, tak, coś było. A to jakoś za tydzień już, nie? I gdzie to miało być? - Szybkie pytania i analiza sytuacji. Mogą sobie trochę tak postać i pomyśleć.

- Czekaj, już sprawdzam. Krzycz jakby ktoś mnie zabijał. - Zminimalizował na chwilę grę i szybko wszedł na forum, aby znaleźć informację na temat spotkania. 
- Hmm... rzeczywiście za tydzień. I ma się niby odbyć w centrum pod wielką tęczową rolką. Ktoś z was idzie?
Parę osób stwierdziło, że na pewno przyjdzie. Inni nie byli do końca pewni. Spotkanie zaczęło jednak powoli nabierać kolorów. Może coś naprawdę z tego będzie?

Akurat nic się nie działo, więc bez większego problemu Noboru oczekiwał na wiadomość zwrotną w sprawie spotkania.
- Hmm, chyba będę. O której to? Jakoś popołudniu, nie? - dopytał jeszcze dla pewności. To w sumie byłby jego pierwszy raz, kiedy spotykał kogokolwiek grającego w WoPa. Może to będzie jakieś ciekawe doświadczenie?
- Wrzućcie w czat TSowy numery telefonów, ci, którzy idą, inaczej się nie zgadamy - Od razu dodał, żeby tak ważna sprawa im nie umknęła.

I w ten sposób nadszedł dzień spotkania fanów WoPa. Hiro oczywiście postanowił przyjść. Czapka, bluza z kapturem i okulary przeciwsłoneczne (mimo iż zanosiło się na deszcz). W ten sposób na pewno nikt go nie rozpozna. Stanął pod sławną rolką papieru toaletowego i czekał. Stał tak przez dziesięć minut i ze zdziwieniem spostrzegł, że w sumie to nikt nie przychodził. Sprawdził jeszcze raz godzinę na komórce. No wszystko było okej... Wszedł na grupę i napisał wiadomość.
Stoję pod rolką... Ktoś w ogóle przychodzi?

Noboru dźwignął się z łóżka i spojrzał od niechcenia na budzik. Wtedy coś nim trzepło. CO. JEST JUŻ TAK PÓŹNO. Z ewidentną paniką wymalowaną na twarzy wstał, chwycił jakieś leżące nieopodal ubrania i wdział je czym prędzej. Potem łazienka, szybkie śniadanie w postaci jabłka, telefon do łapy i w drogę. W międzyczasie odbierał wiadomości od jego kolegów z gry. No cóż, jeden czekał na pewno, ale reszta chyba postanowiła się wykruszyć. Część w ogóle nie odpisywała. No, nieźle. Czy zastania Archiego samego?
Gdy przyszedł pod rolkę był tam tłum ludzi no i jakiś jeden koleś. Gorzej, że zbierało się na deszcz, a Noboru miał na sobie raczej krótki rękaw ze względu na obrzydliwą duchotę panującą już od kilku dni w Unkopolis. Wzrokiem szukał kogoś, kto pasowałby mu do obrazu Archeopteryxa i w sumie... pasował tylko ten dziwny koleś, któremu nie było nawet widać twarzy. Łatwo można to sprawdzić. Zadzwonił.