Dla Hiro i Toru w wersji... dziwacznej.

Zdjął okulary i przetarł nos.
- Gdybym był złośliwy, poprosiłbym o jakiegoś buziaka na powitanie. Albo nie... mógłbyś się na mnie rzucić z okrzykiem radości - uśmiechnął się do Hiro.

No więc tego, Hiro za bardzo nie wiedział, co miał teraz zrobić.
- To... to ja może zrobię śniadanie. - Zręcznie uniknął krępującej sytuacji i poszedł do kuchni. Nie, że nie chciał go przytulić czy coś... tylko... takie powitanie go lekko przerastało.

- Śniadanie też jest dobrym pomysłem - wstał i poszedł razem z nim do kuchni. Stanął w progu, patrząc na rudzielca. Nie widział go... bardzo dawno.

Zabrał się za robienie jajecznicy. Szast-prast i po chwili jedzonko było gotowe. Nałożył każdemu na talerz i postawił na stole.
- Chodź, siadaj - powiedział, ziewając szeroko. Chociaż dzisiaj się wyspał to i tak chętnie by sobie pospał. Masakra. Widać było, że był okropnie zmęczony.

- Dziękuję - powiedział i usiadł. Ładnie pachniało, więc zaczął jeść. Spojrzał an Hiro. Wygladał na naprawdę zmęczonego.
- Co robiłeś podczas tych dwóch tygodni niebycia?

- Wszystko - mruknął. - Wiesz, jakieś wywiady, sesje, granie, a potem znowu to samo w przerwie na pisanie nowych piosenek i granie w jakiś programach - Widać, że nie był tym wszystkim do końca zachwycony. Cena za bycie sławnym.

- Programy zadziwiają mnie najbardziej... - mruknął po cichu, ale jadł dalej. - Dziś też coś masz?

- Zdjęcia wieczorem - powiedział. Skończył jeść. - Mam nadzieję, że coś jadłeś jak mnie nie było - uśmiechnął się. - Niestety to jeszcze trochę potrwa...

- Jadłem na mieście, rozpieściłeś mnie, nie mogę już fast foodować - westchnął ciężko. - No to w takim razie będę czekał, jak ta Penelopa...

- To dobrze - odparł z uśmiechem. - W ogóle chyba zacznę szukać nowego mieszkania - powiedział. - Tamto wiesz jak wygląda, a teraz mogę sobie pozwolić na coś lepszego. Jak myślisz?

- A nie możesz po prostu zamieszkać tutaj? Nie ma potrzeby szukania nowego mieszkania, za dużo zachodu i za duże koszty. To jest własnościowe, nie płacę czynszu, tylko rachunki - zaproponował.

Spojrzał na niego zdziwiony. W sumie to nie był taki zły moment, ale... mieszkanie ze sobą?
- Czemu by nie - odparł po dłuższej chwili namysłu, choć dalej nie był do końca pewien tego pomysłu.

- Nie martw się i spakuj się jak najszybciej. Pomóc ci jakoś? - zapytał jeszcze dla pewności.

No, w międzyczasie zdążył się przeprowadzić~~
Hiro wrócił do domku. Rzucił torbę byle gdzie i położył się na kanapie. Nie miał siły. Nie miał siły do tego wszystkiego. Dziś był ten dzień, w którym miał ochotę to wszystko zostawić. Z niedowierzaniem co chwilę przecierał oczy. Fuck, przez to czuł się jeszcze gorzej.

Wyjrzał ze swojego "biura".
- Cześć? - Był zdziwiony, że nikt się nie odzywał. Wstał z krzesła, wsunął je z powrotem pod biurko i podszedł do rudzielca.
- Hej, co jest? - spojrzał na niego. Stał dokładnie nad nim.

No nie! Jeszcze jego tu brakowało! Miał przez chwilę powiedzieć mu coś brzydkiego, by sobie poszedł, ale się powstrzymał. Szybko próbował się uspokoić, aby nie sprawiać aż tak bardzo złego wrażenia. Zasłonił włosami pół twarzy i można powiedzieć, że wstępnie był gotowy do boju.
- Nic.

- Gadasz jak baba! Przecież widzę, że coś jest nie tak... - przysiadł an brzegu kanapy, wpatrując się w rudego.

Tak, dobijaj go dalej. Odwrócił twarz w przeciwnym kierunku.
- Nie twoja sprawa - burknął, mając nadzieję, że się od niego odczepi. Już wystarczająco się poniżył.

- Hiro - Jego głos był stanowczy. - Powiedz mi...
Objął go jedną ręką, starając się jakoś namierzyć jego zasłonięte oczy.

Jeszcze przez chwilę się opierał, próbując się wyswobodzić z objęcia. Ostatecznie jednak spuścił wzrok i się poddał.
- Nie wytrzymuję już tego. - No nie, i znowu mu się zebrało na kolejną chwilę słabości. Szybko przetarł oczka.

- Czego nie wytrzymujesz? - spytał już łagodniej. Chyba przyszedł czas na tę dobrą i kochaną stronę Toru.

- On, on się na mnie uwziął - powiedział. - Cały czas mu się coś nie podoba. Staram się, nie śpię po nocach, ale i tak ciągle za mało. I tylko cały czas się na mnie wydziera... Mam juz dosyć słuchania jaki to jestem beznadziejny i ogólnie do dupy (XD)- Wyrzucił z siebie dosyć dużo. - Fuck, teraz to już w ogóle brzmię jak zdesperowana gimnazjalistka - mruknął, chodź dalej powstrzymywał się od pochlipywania.

Przetarł kciukiem jego policzek.
- Jeśli sądzi, że jesteś do dupy, to w takim razie nie wiem, gdzie on musi się znajdować... Nie mogę obiecać, że z następnej wizyty w studio wyjdzie cały - domyślał się, o kogo może chodzić.

- Nie - powiedział nagle z lekkim strachem w oczach. - Nie rób nic.
Bał się, że jeszcze zostanie wymieniony na kogoś innego. On cały czas im to powtarzał.

- No dobrze, już dobrze... - odparł i westchnął. - Ale rozumiesz, jeśli ktoś obraża twojego chłopaka, no to czas na reakcję jest krótki. Trzeba działać.
Spojrzał mu w oczy i ucałował jego policzek.
- Będzie dobrze.