CIONSZA~~~!

Jun nie cierpiał przebywać w mieszkaniu doktorka. Było tu zawsze dziwnie, szczególnie, gdy wchodził tam po raz pierwszy od... jakiegoś czasu. Tak było i tego dnia. Miało byc normalnie - śmierdząco i jakoś eterycznie, okazało się jednak, że po raz kolejny jego kuzyn go zaskoczył. Kiedy tylko otworzył drzwi, ujrzał przed sobą bezwładne ciało jakiegoś chłopaka. Cholera. Co tu się stało...? 
- Doktorek? - zawołał, ale odpowiedziała mu kompletna cisza. Podszedł szybko do leżącego i postarał się zastosować wszystkie znane mu techniki budzenia. Już, już miał sprawdzać, czy tamten oddycha, gdy okazało się, że chyba nie jest tak źle. Podniósł nogi poszkodowanego do góry, by krew spłynęła do mózgu.

saklfasflasf safalfasjfasf yyyy co się dzieje? Gdzie on jest?! Chłopak nagle otworzył oczy, nie umiejąc odpowiedzieć na żadne z pytań. Wiedział tylko, a raczej czuł, że wszystko go boli. Zupełnie jak po jakiejś operacji... hmm... Spostrzegł nagle, iż wyczuwa obok siebie obecność innej osoby. Ona chyba nawet go trzymała. Mocno szarpnął się, by uwolnić się od tego kolesia.

- Ej, ej, spokojnie, nie zrobie ci krzywdy! - Jun od razu uniósł ręce w geście "nic nie zrobiłem!". - Co tu robisz? Stało sie coś?
Tego akurat był całkiem ciekaw. Gdzie się podział doktorek? I co robił ten chłopak na... podłodze? Omdlony?

Po chwili pokiwał głową, że rozumie i już nie szarpał się więcej. Zresztą poczuł, że i tak nie ma na to siły.
- Ja... nie wiem. - Rozglądnął się po chwili. - To nie jest przypadkiem mieszkanie kuzyna? - zadał pytanie w powietrze, bardzo zdziwiony. Próbował usiąść, lecz szybko opadł z powrotem z jękiem.

- Ku-kuzyna? - zdziwił się. Doktorek miał rodzinę? To było wyjątkowo zaskakujące, więc Jun był zaskoczony. Chłopak rzucił sie, by pomóc utrzymać towarzyszowi jakiś tam pion.
- Może zanieść cię do szpitala, co? Nie wyglądasz najlepiej...

- Bez przesady z tym szpitalem - powiedział, znów próbując się samodzielnie podnieść. Skończył tak samo jak poprzednio. - Tylko strasznie boli mnie brzuch...
Dlaczego?
- Najchętniej to bym się położył, jeśli pomożesz.

- O-Oczywiście! - powiedział, nieco przejęty całą tą sytuacją. Zamiast pomóć normalnie, po prostu chwycił chłopaka tak, jak zazwyczaj chwyta się dziewczynę i ostrożnie przenióśł go na kanapę. Tam ułożył, obchodził się z nim jak z czymś szklanym lub nawet bardziej nietrwałym. 
- Przyniosę wody - stwierdził, po chwili wahania i ruszył do kuchni.

- Dzięki - uśmiechnął się lekko i z ulgą ułożył głowę na poduszce. - Ale nie musisz przecież! - krzyknął za nim, gdy ten już sobie poszedł do kuchni.
No dobra. Co on do jasnej chusteczki robił w mieszkaniu tego walniętego członka rodziny cały obolały? Wyczuwał, że stało się coś złego.

Wrócił z kuchni ze szklaneczką wody w dłoni i wręczył ją chłopakowi.
- Nie wiesz, jak się tu znalazłeś, co...? To sie wszystkim często zdarza, doktorek robi dziwne eksperymenty.

Trafił w sedno. Kurczę.
- Tak? - Sam się lekko przeraził, mówiąc to. - Jak teraz pamiętam, to rzeczywiście on mnie pytał czy bym się na coś nie zgodził. Ja powiedziałem 'nie', a potem... Nie, wiem. Znalazłem się już tutaj... - Nagle złapał go z przerażeniem za rękę. - Czy myślisz... że on mi coś zrobił?! - powiedział prawie już płaczliwym tonem. Kto by się nie złamał, domyślając się, że z jego ciałem coś się stało, a nawet nie wie co.

Cofnął się, gdy tamten próbował złapał go za rękę.
- N-Nie wiem, on ro-robił dziwne rzeczy ludziom, a-ale... - Chyba sam sie bał tego, co doktorek mógł zrobić.

- Co? Co? COCOCOOCOCO?! JAK TO?! - krzyknął. -To... TO WSZYSTKO PRZEZ CIEBIE! - Nie wiedział, co lepszego powiedzieć. Był wściekły. Jak on mógł mu to zrobić... własnemu kuzynowi. Jak dorwie to zabije.
- I co teraz zrobisz?! Będziesz tak stał?! - nadal się wydzierał. Upust emocji.

Jun przełknął ślnę i wycofał się.
- A-Ale... jak to prze-przeze mnie...? J-Ja nic nie... - Chyba za bardzo bał się furii tego drobnego człowieczka. - Mo-Mogę pójść... Tak chyba będzie lepiej.

- Chyba sobie żartujesz?! - Ton głosu nadal się nie zmieniał. - Po tym co zrobiłeś chcesz sobie pójść?! Czy coś ci padło na mózg?! Weź odpowiedzialność za to co zrobiłeś! - Co on plecie. Znalazł sobie ofiarę, ot co.
- Chcesz mnie zostawić na pastwę losu tego szaleńca?! Czy ty zwariowałeś?! Chcesz, żeby mnie pociął na kawałki i sprzedał moje organy na ebayu?! GŁUPI JESTEŚ?!

Pogubił się i zrobił twarz zbitego psa. Co miał zrobić?
- Przecież j-ja... j-ja nic... Ja nic nie zrobiłem - stwierdził. - Mogę cię wziąć ze sobą, bo tutaj śmierdzi. Nie lubię tu być.
Wyglądał jak wielki pięciolatek. No masz ci los.

- JAK TO NIC NIE ZROBIŁEŚ?! - Furia. - Tak, weź mnie stąd. - Brzmiało to tak, jakby łaskawie zgodził się na jego propozycję.
Nie no... normalnie nie był aż taki straszny, ale kiedy dowiedział się o czymś takim, to musiał się na kimś wyżyć. Co to będzie jak sie dowie, co mu sie stało? Ohohoo~~

Jun bał się, ale zrobił tak, jak mu powiedziano. Zamówił taksówkę, zaniósł do niej chłopaka i pojechali do junowego mieszkania. Niewielki metraż pozwolił jedynie na ułożenie gościa w łóżku.
- Do-Dowiem się... co zrobił.
To był jakiś rodzaj obietnicy.

W międzyczasie Joon jęczał, bo go bolało. Akurat naprawdę go bolało, ale jakoś się trzymał. Przez chwilę myślał, czy by naprawdę nie iść do lekarza. Może by się dowiedział, co się z nim stało.
Łóżko. Nareszcie. Dłużej by już nie wytrzymał. Odsapnął chwilę i zerknął na Juna. (tyle Junów, lol.... lol oni się tak samo nazywają... LOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOL)
- Ja myślę -warknął.

Odskoczył jak oparzony, słysząc warknięcie. Jego lagodność i strach przed tym, co mogło się stać, nie pozwalały mu na zbliżenie się do tego gościa. 
- Na pewno nie chcesz iść do szpitala...?

(To bardzo możiwe XD)

- Nie widzę takiej potrzeby - odparł. Rozłożył się wygodnie w łóżeczku, przykrył kołderką w końcu był cierpiący.
- Masz coś przeciwbólowego? - A spróbowałby nie mieć!

- M-mam, mam, już, chwi-chwileczkę - wyjąkał, po czym pognał do kuchni i zaczął grzebać w szafce. Odnalazł tam jakieś środki przeciwbólowe, które wraz ze szklanką wody przyniósł chłopakowi.
- Jak... Jak w ogóle sie nazywasz?

Przynajmniej tyle! Szybko połknął tabletkę z nadzieją, iż poczuje się lepiej dzięki niej.
- Joon - mruknął. - Masz tu gdzieś pilot do tego złomka? - Wskazał na telewizor. (Zrobiłam mu złomowaty telewizorek~~)

(Na pewno jest złomoway XD)
Podrzucił mu pilota i poszedł sie przebrać, czuł, że ta sytuacja go nieco przerosła. Bardzo go przerosła. I był głodny.
- Zje-Zjesz coś?

Włączył telewizor i od razu sie zdenerował, widząc, że jest tam za mało kanałów. Jak on mógł tak funkcjonować?!
- Hmm, tak - powiedział po namyśle.

Jun przygotowal coś w miarę lekkostrawnego, co się do jedzenia nadawało. Podał to dość ładnie i nie zerkając na telewizor, poszedł po jakąś książkę. Czytanie go uwolni od tych... chwila, a co, jeśli tamten czegos potrzebował? Zajrzał do pokoju.