Dla Hiro i Toru w wersji... dziwacznej.

Nie, będzie coraz gorzej. Trololo.
Pokiwał ze zrozumieniem głową, po czym wtulił się w niego. Potrzebował dużo ciepła.

Ułożył się bok Hiro na kanapie, obejmując rękoma jego głowę, by tamten mógł spokojnie sobie poleżeć i żeby było mu miło. Takie poczucie bezpieczeństwa.

Siedział sobie na kanapie z jakimś małym pudełkiem na kolanach. Otworzył je i wyjął jakieś pierwsze lepsze zdjęcie. Uśmiechnął się lekko i zaczął oglądać dalej.

Oparł się o oparcie kanapy.
- Co ta masz? - spytał, zaglądając rudzielcowi przez ramię.

Pomachał mu jakimś zdjęciem z małym chłoptasiem przed oczyma.
- Haha, patrz to moja pierwsza gitara - zaśmiał się.

- O, ładna... Jak szybko ją zepsułeś? - zapytał, patrząc na bas. Uroczy chłopaczek.

- Hmm, przetrwała z jakieś dwa lata - powiedział z uśmiechem. - Potem gryf się jakoś złamał... Jakoś.
Położył fotografię obok i znowu zaczął szperać w pudełku.

- Co ta masz jeszcze ciekawego? - usiadł bok niego na kanapie, gapiąc się w pudełko.

- Zaraz zobaczymy - odparł i wyciągnął kolejne zdjęcie. Spoglądał na nie przez chwilę. Posmutniał lekko. - Ja z mamą. - Wskazał na jakąś kobietę. - Hmm, to było chyba tutaj na wsi u jej koleżanki czy coś takiego... a nie wiem, nie pamiętam.

Przyjrzał się fotografii. Coś mu nie pasowało...
- Ej, znam to miejsce...

Spojrzał na niego.
- Naprawdę? Hmm, ciekawe... Byłeś tam? - zapytał zupełnie nie świadom niczego.

Zaczął się tak śmiać jak nigdy. Tak bardzo się śmiać!
- Mieszkałem tam!

...
- Serio...? Jesteś... ze wsi? - dopytał. - Ale chyba nie krowy i te sprawy, co? - zaśmiał się lekko.
MU-CHAN biczys

- Ej, miałem krowę, w sumie... ona nadal żyje, nie śmiej się - zrobił smutną minkę. Wszyscy mu to robili, jak się tylko dowiadywali.

- Jasne - uśmiechnął się. - Tylko nie miałem o tym pojęcia. Całe życie mieszkam tutaj, więc to dla mnie trochę niecodzienne po prostu... - powiedział.

- Dobra, pokazuj dalej - stwierdził, że jego matka była naprawdę piękną kobietą.

Następne zdjęcie przedstawiało.... przedstawiało... małą rączkę, na której leżała sobie kostka do gitary. Hiro przez chwilę gapił się na to, próbując rozkminić o co chodzi.
- Aaaaa, pamiętam, że jakiś chłopak mi ją dał. Hmm, tylko czemu? Hmmm...

Przez dłuższą chwilę gapił się na zdjęcie. Przetarł oczy.
- M-masz ją nadal? - zapytał cicho.

- No nie wiem... A! - Szybko przeszukał pudełko i na samym dnie znalazł czerwoną kostkę do gry. - O, jest. - Podał mu ją. - Jak tak teraz pomyślę, to chyba przez nią zacząłem grać na gitarze.

Gdy tylko dostał kostkę do ręki, doskoczył do okna i zaczął ją prześwietlać, latać po całym pokoju, sprawdzając giętkość.W jego oczach widać było jawne przerażenie.

- Toru? - Zerknął na niego. - Co ty robisz?
What the... Co w niego nagle wstąpiło?

- T-To... jest MOJA KOSTKA - jęknął, potrząsając czerwonym kawałkiem plastiku.

- Przecież to je... O, kurwa. NAPRAWDĘ?!
Zaczęło się robić dziwnie.
- To... to byłeś... ty?

- Nie pamiętałem, gdzie ja schowałem, więc... oddałem ją tobie - poczuł się z tym bardzo dziwnie.

Nie tylko on.
- No dobra, to nieco dziwne - stwierdził z uśmiechem. - Ej, krzyczałeś na mnie! Biedny mały ja...