Co tam sesja, kiedy jest Unko~!

Chłopak zrezygnował już z dalszej ucieczki. Widział to po jego oczach. Szybko zszedł z motoru, po czym złapał Haruto mocno za ramię.
- Nawet niczego nie próbuj - syknął.
Rozejrzał się po okolicy. Byli na przedmieściach, więc nie kręciło się tu za dużo ludzi.
- Idziemy. - Pociągnął go za sobą. Musi się z nim jakoś rozprawić. Nie dość, że będzie miał przez niego problemy u szefa, to jeszcze musiał za nim gonić jak debil przez pół miasta. Oj nie, tak się nie bawimy.

Haruto nawet nie zaprotestował, gdy wielkolud złapał go za rękę i pociągnął za sobą. To koniec. Koniec. Połamią mu ręce. Jego głową wyrżną o schody i tyle go widzieli. A miał przecież zostać wziętym projektantem... Tak się nie bawimy! Nie było sensu się wyrywać. Nejima czuł się tak, jakby ktoś kazał mu po prostu przebywać w jakimś dziwnym stanie bezwładu. Taki teraz był. Można z nim było zrobić dosłownie wszystko. Nie odezwał się ani słowem, gdy znaleźli się w przestrzeni, gdzie już naprawdę nie było ludzi. Wolał się już w ogóle nie odzywać, co raczej także nie przyniesie niczego dobrego. Miast tego pobladł gwałtownie, jakby już kompletnie zdając się na łaskę swojego przyszłego oprawcy.

Na samym początku był tak wkurzony, iż rzeczywiście miał ochotę po prostu się go pozbyć. Jednak w miarę jak oddalali się od cywilizacji zaczął poważniej zastanawiać się nad zaistniałą sytuacją. Prawdą było to, że on też będzie miał problemy związane z brakiem rolki. Może nie tyle co problemy, co jego reputacja trochę podupadnie. Jakby nie patrzeć złoty papier był czymś bardzo ważnym dla ich szefa, a on będzie tym który zawiódł.
Zaczął się zastanawiać, czy jest możliwe aby w jakiś sposób odratować użytą do zdobnej kreacji, Złotą Rolkę.
Nagle zatrzymał się i przycisnął go do ściany.
- Kotku, dasz radę to jakoś odkręcić? To znaczy, musisz dać - uśmiechnął się i zaczął go miziać po włosach, zastanawiając się nad czymś.

Szli i szli, niektórzy ludzie nawet posyłali im jakieś pełne znaków zapytania spojrzenia, ale generalnie mijali ich i nic się nie działo. No właśnie, nic się nie działo. Haruto odkrył, że jeszcze nie umarł, co na tę chwilę wydawało się dla niego prawdziwym szokiem. Osiłek nie rozwalił mu łba, nie wepchnął pod jadącą ciężarówkę, nie wrzucił do studzienki kanalizacyjnej... Im dłużej to trwało, tym bardziej Nejima zaczynał być podejrzliwy, co do zamiarów dziwnego człowieka.
Zatrzymali się i mężczyzna rzeczywiście zaczął pokazywać coś, co było raczej nie na miejscu. Co to za mizi-mizi? Koniec tego dobrego, tak nie można! Ślina znowu zaschła mu w gardle.
- Eee... Ale jak, co - Nie chciał chyba wprost mówić, że na pewno nie da rady, a przy okazji bał się o własne życie, więc przedłużał je każdym słowem o chociaż sekundkę.

Domyślał się, że pewnie nie da się tego tak po prostu odwrócić. Co mu szkodziło spróbować i tak nie miał na razie lepszych pomysłów. Nie mógł tak po prostu go puścić, nauczka musiała być. Chłopak jednakże musiał też być zdolny do pracy. Takie mało chucherko na pewno od razu by się połamało, gdyby próbował cokolwiek poważniejszego mu zrobić.
Dłonią, którą trzymał na jego włosów, przejechał po jego policzku. W sumie, czemu nie. Przynajmniej też na tym trochę skorzysta. Nagle brutalnie odwrócił go twarzą do ściany. Jedną ręką przytrzymał go za kark, a drugą sięgnął do swojego rozporka. Złapał w dłoń swoją męskość i zaczął się szybko masturbować. Kiedy stanęło to co stać powinno, dobrał się do spodni Haruto.

A-Ale co się działo? Najpierw jedynie z przerażeniem i pewną dozą obrzydzenia mógł stwierdzić, że ziomek dotyka jego policzka, jakby to robił na co dzień, a potem... potem było już tylko gorzej. Haruto gapił się na ścianę, ale słyszał dźwięk rozpinanego rozporka i ten charakterystyczny odgłos pobudzania Freda do pozycji pionowej. O kurwa. To się nie dzieje. Nejimę oblał zimny pot. To koniec. Nie ma szans. Nie, nie, nie. Zastygł w bezruchu - strach sparaliżował go na tyle, że nawet odruch ucieczki całkowicie w nim zamarł.

Zsunął z Nejimy spodnie wraz z gatkami, zaraz potem przysunął jego biodra lekko do siebie aby mieć do nich lepszy dostęp. Nakierował swój Miecz Przeznaczenia w dobrą stronę i wręcz od razu się wbił w chłopaka. Cóż. Było bardzo ciasno. To było jednak to, co w sumie mu się podobało. Cały czas kontynuował mocne pchnięcia zupełnie nie przejmując, że wręcz rozrywał swoją ofiarę od środka. W pewnym momencie przeniósł dłoń, którą wcześniej go trzymał na biodro Haruto. Nie sądził, aby ten miał zamiar się wyrywać.