Lol, unko-school powraca~~

jeeee~~

-...Wiem, że wielu z was może zdziwić także moja kandydatura, jednak chciałbym jak najszybciej aktywnie uczestniczyć w życiu naszej szkoły, poszerzając nieco jej tradycje o elementy wspaniałej kultury zachodniej! Zacznijmy razem nowy rozdział i pozwólcie mi wam pomóc! - zakończył z pompą olśniewając tłum uczniów swoim wzorowym uśmiechem. Zewsząd można było usłyszeć oklaski, westchnienia i piski zachwyconych dziewcząt. Z tego co zauważył posiadał już nawet własny fanklub. Mrugnął psotnie do dziewczyn stojących na przedzie rejestrując jak te się czerwienią. To wszystko było takie niesamowite! Nie spodziewał się, że Unkropolis go tak dobrze przywita. Obawiał się wręcz, że za bardzo będzie odstawał co spowoduje kłopoty z przystosowaniem się. Jednak Caspra trudno było nie polubić - miał w sobie niespożyte zapasy energii i od zawsze był duszą towarzystwa. - A teraz pozwólcie, że oddam mikrofon mojemu rywalowi...Shunowi Aiharze! Shun-chan?! - pomachał chłopakowi stojącemu na uboczu, wołając go radośnie, co najmniej jakby byli dobrymi kolegami. Blondyn zdziwił się kiedy zobaczył, że ten niepozorny, ale jego zdaniem bardzo uroczy, chłopak startuje na przewodniczącego. Pomimo tego, że ten go raczej unikał Caspra przyciągała ta jego tajemnicza, niedostępna aura. To było takie...typowo azjatyckie! Egzotyczne dla kogoś, kto całe życie spędził we Francji, gdzie kultura jest całkowicie odmienna! Dlatego też chciał zostać przewodniczącym, żeby obcować bliżej z uczniami, którzy wydawali się mu tacy fascynujący. Nawet pomimo tego, że przeprowadził się tutaj zaledwie miesiąc temu, pod koniec wakacji.

Skąd on się tu wziął?! Dlaczego?! Za co?! Spojrzał niepewnie na tłum nastolatków radośnie wiwatujących na cześć nowego kandydata. Od razu przesunął swe spojrzenie na tego obcokrajowca i zmarszczył brwi. W takim tempie może pożegnać się ze swojego upragnionego stanowiska. Co z tego, że przez cały okrągły rok uśmiechał się do wszystkich jak idiota? Co z tego, że był dla wszystkich miły! Nie ma w końcu naturalnie blond włosów jak tamten jakiś... jak mu było? Casper? Co to w ogóle za imię? Prychnął w myślach. Nie... to niemożliwe żeby wybrali takiego tępego półgówka jak on. Na pewno się opamiętają. To się musi wreszcie stać. No dawaj, kończ wreszcie.
I skończył. Shun powoli zaczął przesuwać się w jego stronę, gdy poczuł kolejną falę nienawiści w stosunku do tego typka. Shun-chan? A co on, dziewczyna?! Chłopak już prawie kipiał z gniewu... ale nie... nie przy wszystkich! Może potem to sobie załatwi z nim na osobności... Wziął mikrofon i stanął twarzą do publiki.
- Uważam, iż jestem dobrym kandydatem na przewodniczącego, ponieważ znam potrzeby uczniów i ich problemy. W końcu chodzę do tej szkoły już cały rok oraz [bla, bla, bla]
Skończył. Nie ma co ukrywać, że jego przemowa nie poruszyła uczniów tak bardzo jak da Caspera. A niech to szlag... Zszedł na bok i spojrzał na swojego rywala.

Uważnie przysłuchiwał się temu, co chłopak mówił na scenie. Był taki konkretny, rzeczowy i rozsądny! Casper poczuł aż delikatne wypieki na twarzy, kiedy z podziwem słuchał swojego następcy. Tak, z nim mógłby przegrać, oby tylko dostać się do samorządu i pokręcić się w okół tego Pana Poważnego! Po jego mowie zauważył jednak jedynie nikłe zainteresowanie tłumu. Zastanawiał się dlaczego...kiedy Shun zeszedł ze sceny i spojrzał na niego jakby nieco...nieprzyjemnie? Francuz uśmiechnął się tylko szeroko do niego i podszedł szybko łapiąc go mocno za rękę, którą potrząsnął i objął go na sekundę.
-Gratuluję! Świetna przemowa i te argumenty! - stwierdził żywiołowo nadal nie puszczając ręki i uśmiechając się nieustannie - Widzę, że mam niebezpiecznego rywala. - zażartował śmiejąc się dźwięcznie. Gdzieś w tłumie jakaś dziewczyna zemdlała.

Chwila, czemu on się do niego szczerzył jak idiota? Czemu on szedł w jego stronę?! Nie wiedząc do końca jak to się stało, nagle uścisnął jego dłoń, a potem został na chwilę przytulony. Przez tego okropnego obcokrajowca! Za jakie grzechy...? 
- O nie, nie, nie... twoja przemowa zdecydowanie poruszyła serca wszystkich! - Uśmiech. Wymuszony ale uśmiech. Powiedzmy, że nawet dobrze mu to wyszło, w końcu musiał uśmiechać się do wszystkich przez cały okrągły rok. Świetna przemowa i argumenty... ta jasne... Shun był święcie przekonany, iż Casper właśnie miał ochotę go po prostu wyśmiać.
- Powodzenia w dalszej rywalizacji, lub późniejszej owocnej współpracy. - Kolejny przyjazny uśmiech, aż miał ochotę iść do toalety i zwymiotować. Odwrócił się z zamiarem jak najszybszego odejścia od blondyna.
Niech on za mną nie idzie...

Spojrzał zdezorientowany na to szybkie odejście chłopaka. Odwrócił się i pomachał tłumowi z uśmiechem po czym dogonił Shuna zrównując się z nim.
-Hej...dobrze się czujesz? Wyglądałeś tam tak trochę blado...mamy akurat jeszcze całą przerwę, może pójdziemy coś zjeść na dachu? Wziąłem za dużo croissantów z marmoladą różaną, chętnie się podzielę. - zaraźliwy entuzjazm Caspra najwyraźniej nie działał na towarzysza, który szedł obok niego dość sztywno. Przez te dwa tygodnie od kiedy szkoła się zaczęła blondyn zjadł lunch już chyba ze wszystkimi uczniami, poznając każdego pobieżnie. Nigdy jednak nie udało mu się wyrwać Shuna, teraz jednak Fortuna się do niego uśmiechnęła! Aż ucieszył się jeszcze bardziej pokazując dołeczki w policzkach.

Fortuna się uśmiechnęła? Phi! Przecież tu jeszcze nikt się na nic nie zgodził... Shun spojrzał na niego tym swoim wzrokiem. Nie wierzył w jego szczere intencje, wiedział, że w końcu Casper okaże się niesamowicie wredny. Stanął. Rozejrzał się jeszcze wkoło, aby upewnić się, że nikt nie patrzył.
- Lunch na dachu? Bułeczki z marmoladą? Czy ciebie już tak serio pogrzało? - warknął. - Nie dość, że zjawiasz się z jakiejś ciemnej ciemnicy, zabierasz mi wszystko w dwa tygodnie, to chcesz zjeść ze mną bułeczki z marmoladą? Myślisz, że ja nie wiem o co ci chodzi. Nie jestem taki głupi jak ta reszta i na twój przepiękny, sztuczny uśmiech się nie nabiorę. Proszę cię więc, byś się ode mnie odpieprzył i zostawił w spokoju... I nie zachowuj się jakbyśmy byli najlepszymi przyjaciółmi. Co to było z Shun-chanem, do cholery?! I to tak przy całej szkole przez mikrofon... Tak, brawo. Udało ci się wszystko co zaplanowałeś, ale wiesz co? Jak myślisz, że się poddam to jesteś w błędzie. Jeszcze skopię ci tą głupią europejską dupę.

-Eeee... - zaciął się zdezorientowany Casper patrząc na Shuna wręcz szczenięco wielkimi oczami. Wyglądał rozczulająco bez swojego nieodłącznego uśmiechu, ze zmarszczonymi ze zmartwienia brwiami. Przez światło, które padało od okna z boku, jego tęczówki przyjęły czystą barwę błękitu. - To nie tak Shun-chan...wszystko źle zrozumiałeś! - powiedział zdecydowanie łapiąc dłonie chłopaka w swoje. Spojrzał mu prosto w oczy mocnym spojrzeniem. - Nie mam złych intencji, bardzo chciałem cię poznać! Shun-chan jesteś taki uroczy i miły, nie złość się na mnie! Czy ty przypadkiem... - tym razem to Casper się rozejrzał i pochylił do chłopaka szepcząc mu do ucha - ...nie lubisz marmolady? - po czym odsunął się i spojrzał na niego szeroko otwartymi, szczerymi oczami - A może masz alergię? Jeju, Shun-chan przepraszam! Mam też zwykłe krakersy jak wolisz! - nadal nie puszczał jego dłoni. Były przyjemnie ciepłe i takie gładkie. Francuz najchętniej by go teraz przytulił powstrzymał się jednak. Wiedział, że brunet może być teraz na niego zły. Pewnie miałby ochotę na rogalika z marmoladą, a nie może. Przypominanie mu o tym było takie okrutne! Głupi!

Co, kurwa? Czy on miał do czynienia z idiotą? Właśnie go zwyczajnie zwyzywał, a ten dalej o rogalikach? Serio? W tym momencie Shun zaczął wątpić w to, że wszystkie działa Caspera miały jakiekolwiek drugie dno. Może to jednak jest trzecie dno? I obcokrajowiec tylko chce, aby czarnowłosy myślał, że nie ma drugiego dna, mimo iż jest. Hmmm... Czy to ma jakikolwiek sens? Spojrzał z powątpiewaniem na chłopaka, nie wiedząc o czym teraz myśleć. Po prostu go zamurowało, ot co.
- Mówiłem ci już coś o mówieniu do mnie w sposób zdrobniały! - krzyknął. Po chwili zdał sobie sprawę z tego co zrobił i szybko się rozejrzał. O nie! Jakieś dwie dziewczyny właśnie przechodziły! O nie! Teraz powiedzą wszystkim, że Shun Aihara wydarł się bez powodu na tego fajnego, przystojnego nowego. O nie! Teraz nikt już nie będzie chciał na niego zagłosować!
- Nienawidzę cię - syknął i ruszył w swoją stronę.

Spojrzał na niego wyraźnie zasmucony. -Przepraszam! - odkrzyknął, lecz kiedy usłyszał, że Shun go "nienawidzi" naprawdę poczuł się przygnębiony. Może krakersów też nie lubi? Będę musiał go jakoś za to przeprosić. Przechodzące dziewczyny widząc scenę od razu podeszły do Caspra i zaczęły go pocieszać. Zaproponowały także swoje towarzystwo podczas lunchu. Blondyn znowu zaczął się uśmiechać, choć trapiła go ta sprawa z ciemnowłosym. Przez resztę dnia najwyraźniej go unikał, ponieważ Aberrant nie mógł go złapać. Kiedy wrócił do domu westchnął, a odgłos odbił się echem w pustych ścianach. Tak, zdecydowanie musi sobie kupić psa albo kota. Kiedy otworzył lodówkę, zauważył zostawioną przez, najwyraźniej babcię, potrawkę kurczaka z ryżem. Do tego jakaś sałatka z kiełkami i pędami bambusa. Było tego stanowczo za dużo jak na jego samego. Sięgnął po telefon i zawahał się przez chwilę. Wprawdzie ten numer zdobył dość nielegalnie, postanowił poczekać, aż chłopak sam mu go da i wtedy do niego napisać, jednak teraz...była taka dobra okazja i...no nie mógł się powstrzymać!
"Hej Shun-ch...Shun! Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? Chciałbym Cię przeprosić za dziś...Lubisz może potrawkę z kurczaka? Mógłbym Ci przynieść na jutro i tak mam za dużo. Tak wiesz, w ramach przeprosin.  Mam nadzieję, że już nie jesteś zły...Całusy! Casper:heart:"

Dzisiejszy dzień uważał za stracony. Stracony pod wieloma względami. Właśnie parę godzin temu stracił swoją posadę przewodniczącego. Niby nic jeszcze nie jest stracone.... ale - mimo iż powiedział tak Casperowi - osobiście zdawał sobie sprawę, że przegrał już wszystko. Dzisiejsza kłótnia z tym oto panem nie przyniosła nawet ukojenia, a kolejne stracone głosy. Ech, oczywiście te baby musiały iść wtedy, kiedy on krzyczał. Super.
Opadł na łóżko ze zmęczeniem, zastanawiając się, co zrobić z jego dalszą kampanią. Poddać się, czy dalej ciągnąć tę farsę... Nagle usłyszał dzwonek z komórki. 
Nieznany numer? Przeczytał szybko zawartość.... SKĄD ON MIAŁ JEGO NUMER?! Nawet, nawet w domu go prześladuje! Cisnął komórką o podłogę z przerażeniem, ale szybko poleciał ją składać. Mama go zabije jak zniszczy kolejną!

Nazajutrz, przed wyjściem do szkoły, Casper mierzył uważnie pudełko z pozostałością po wczorajszym obiedzie. Nie dostał odpowiedzi od Shuna, a mimo to podgrzał jedzenie i spakował. Teraz jednak nie był pewny, czy je brać. Co jeśli chłopak się jeszcze bardziej za to obrazi? Z drugiej strony zaś może nie odczytał tej wiadomości, albo nie miał pieniędzy na koncie...Blondyn spojrzał na zegarek, decydując się wziąć śniadanie, i jęknął żałośnie. Już miał 10 minut spóźnienia! Poleciał biegiem do szkoły. Niestety nie znał żadnych skrótów i droga zajęła mu kolejne 10 minut. Do klasy wpadł zgrzany i zdecydowanie nieuczesany przepraszając żywiołowo co spotkało się jedynie z pokazaniem przez nauczyciela żeby już siadał. Od razu też zajął się tematem w czym przeszkodziła mu karteczka od siedzącej obok niego Kiri. "Hej przystojniaczku^^ Stało się coś? Czekałam na ciebie przez co sama się prawie spóźniłam!" Spojrzał tylko na nią z uśmiechem i pokiwał głową dając znać, że później porozmawiają. Dziewczyna tylko przewróciła oczami. Zawsze był taki nierozgarnięty. Westchnęła w myślach również skupiając się ponownie na lekcji.

Dzisiejsze pójście do szkoły było o wiele cięższe niż zazwyczaj. Był pewien, że ten obcokrajowiec znowu się do niego przyczepi i będzie udawał jego najlepszego przyjaciela. Najlepszego przyjaciela, który w końcu go wystawi, gdy tylko zbliży się do wygranej i zabierze Shunowi wszystko na co tyle pracował. Do tego wszystkiego pewnie będzie przez cały dzień słuchał, co ludzie mówią za jego plecami, a dwa dni temu był takim pewnym kandydatem! Zerknął na leżącą na biurku komórkę, która jakimś cudem działała, pomimo pękniętego ekranu. Westchnął ciężko i ruszył ku jaskini lwa.
Pierwsza lekcja minęła mu zupełnie spokojnie. Na szczęście Casper nie zamierzał go męczyć już od samego rano. Może w ogóle go dzisiaj zostawi? Oby.
Dzwonek na przerwę. Chłopak spokojnie przemierzał korytarz, stwierdzając, że blondyn chyba dał sobie spokój. Tak, dzisiaj na pewno nic złego się nie wydarzy. Podszedł do jakiejś grupki dziewcząt, uśmiechnął się ładnie i wdał się z nimi w niesamowicie interesującą konwersację.

-A więc...? Tłumacz się. Co się ostatnio dzieje, że bujasz w chmurach bardziej niż zwykle?
Choć był koniec września słońce paliło, jednak Casper nie miał nic przeciwko temu. Lubił słońce. Lubił nawet ten chłodnawy wiatr. Cieszył się, że klimat nie jest tu aż tak inny od tego, który miał we Francji. Jednak zamiast rozmyślać o pogodzie skupił się na orzechowych oczach przyjaciółki. Byli w ustronnym kącie szkolnego podwórka, gdzie raczej nikt nie powinien ich usłyszeć. Blondyn wiedział, że musi się spieszyć, bo przerwa jest zbyt krótka żeby opowiedzieć wszystko, tym bardziej, że był niezłym gadułą. Spojrzał więc na Kiri wielki, smutnymi, błękitnymi oczami przechodząc od razu do puenty.
-Shun mnie nie lubi.
Dziewczyna popatrzyła na niego jak na kretyna i po chwili roześmiała się głośno. Casper jęknął.
-No cooo? Dlaczego się ze mnie śmiejesz?
Kiri uspokajała się jeszcze kilka minut po czym wyprostowała się i spojrzała na Francuza.
-I o to cały problem? Kim jest w ogóle ten Shun? - spytała parskając jeszcze śmiechem pod nosem. Casper spojrzał na nią urażony, ale postarał się szybko streścić o co i o kogo chodzi. Kiri westchnęła obejmując go ramieniem.
-Skarbie, tu jest inaczej niż u ciebie. Dla niektórych bardzo dziwne i wręcz podejrzane może być twoje zachowanie.
-Ale ja nic złego nie zrobiłem...
-Nikt nie mówi, że zrobiłeś coś złego. Olej go. Skoro nie potrafi zaakceptować twojego entuzjazmu...
-Nie! Przekonam go do siebie! - powiedział zapalczywie kładąc jedną rekę na sercu jak gdyby w ramach przysięgi. Kiri ponownie westchnęła.
-Ty i ta twoja determinacja... - mruknęła pod nosem kiedy wracali już do budynku szkoły. Z boku można było usłyszeć piski i szepty. Dopiero teraz dziewczyna przypomniała sobie, że wciąż obejmuje przyjaciela. Odsunęła się nieco od niego, jednak wiedziała, że już za późno. Plotki będą krążyć. Cholerni poszukiwacze sensacji. Zaaferowany rozmyśleniami na temat Shuna Casper nic nie zauważył. Na następnej przerwie musi go znaleźć. I musi wymyślić jak go przekonać, żeby choć trochę porozmawiali na osobności, żeby brunet mu nie uciekł.

O dziwo rozmowa poszła całkiem dobrze - chyba nie były to zagorzałe fanki Caspera - oraz nie zobaczył jak na razie też i jego. Dzień rozpoczął się lepiej niż się spodziewał. Modlił się w duchu by było już tak do końca lekcji. Kolejne nudne czterdzieści pięć minut również minęło mu całkiem przyjemnie. Zrobił parę zadanek z matematysi i już poczuł się lepiej, tak więc z uśmiechem na ustach wyszedł z klasy, gdy rozpoczęła się przerwa. Mylił się wcześniej, życie jednak nie było tak złe jak mu się wydawało, a blondyn na pewno sobie odpuścił gnębienie go. Tak, tak na pewno było. W końcu inna możliwość nie jest nawet dopuszczalna!

Gdy tylko zadzwonił dzwonek oznajmujący koniec lekcji Casper wręcz wypadł przez drzwi, o dziwo, całkowicie ignorując grupki, które go zaczepiały. Musiał znaleźć bruneta! Sprawdził dwa piętra i już miał się poddać kiedy wypatrzył ciemną czuprynę idącą korytarzem. Podszedł do niego, lecz ten jakby go nie zauważył. Tym razem twarz miał bardziej odprężoną i nawet delikatnie się uśmiechał...Casper zapatrzył się jednak szybko musiał się opanować i podbiegł bliżej łapiąc Shuna za łokieć.
-Hej! Chodź ze mną! Muszę coś ci powiedzieć! - i zanim chłopak zareagował blondyn już go ciągnął w stronę podwórka. Obok miejsca, w którym gadał z Kiri stał rozłożysty, zmutowany dąb. Niektóre korzenie wystawały nieco z ziemi i to na jednym z nich usiadł Casper zmuszając do tego samego Shuna.
-A więc... - spojrzał z napięciem w ciemne tęczówki robiąc szczerze smutną minkę - Przepraszam, okłamałem cię! Nie chciałem ci nic tka naprawdę powiedzieć, ale dać ci to. - powiedział i sięgnął dłonią na bok, czując jedynie tam pustą przestrzeń. Och! Zapomniałem pudełka z lunchem!

Spokojnie sobie szedł, gdy nagle poczuł jak ktoś go łapie i gdzieś ciągnie.
- Ej! - krzyknął, próbując się nieudolnie wyswobodzić. Nawet się z nie zdziwił, kiedy zobaczył sprawcę tego zajścia. - Łapy przy sobie! - O nie, nie, nie... chyba zwrócili uwagę paru osób. Nie zapowiadało się dobrze. Pewnie znowu sobie w wmówią, że to Shun jest tym złym. Za co? Za co?! W końcu stanęli. Jakimś cudem znajdując się na podwórzu.
- Czego chcesz? - syknął. - Znowu sobie ze mnie żartujesz? To już się robi nudne, wiesz? A teraz wybacz, ale mam ważniejsze sprawy niż oglądanie twojej gęby.

-Nie, nie, nie, poczekaj! - krzyknął i wstał błyskawicznie zastępując mu drogę. Zrobił nieszczęśliwą minę kopniętego szczeniaka. Znowu.
-Proszę porozmawiajmy. Powiedz mi o co chodzi, bo nie rozumiem. Tak bardzo chcę cię poznać! - powiedział przekonująco i z zapałem patrząc prosto w oczy w taki sposób, że większość się peszyła. Odetchnął głośniej i powiedział bardziej pod nosem: - I naprawdę mam dla ciebie tą potrawkę, ale została w klasie. - zażenowania tym faktem blondyna widać było po jego spuszczonych ramionach i spojrzeniu, które uciekło nieco niżej.

W klasie na pierwszym piętrze szkoły rozległ się lekki trzask pięści zderzonej z ławką. Dziewczyna stojąca przy oknie wzięła uspokajający oddech i odwróciła się z uśmiechem słysząc pytanie:
-Kiri, wsyzstko gra?
-Tak, tak. Wydaje mi się, że zauważyłam na ławce małego pajączka...
-PAJĄCZKA?! - krzyknęła przerażona dziewczyna i odsunęła się od brunetki. Ta uśmiechnęła się do niej neico szerzej.
-Tak, ale spokojnie. Już go nie ma

Nie do wiary! On go cały czas wnerwiał! Shun był już teraz w takim stanie, że aż cały się zapomniał. O tym, że był na szkolnym podwórzu, gdzie oczy patrzą. Oj, patrzą i to jak. Złapał go za koszulę i przyciągnął brutalnie do siebie. W sumie wyglądało to dosyć śmiesznie, bo Casper był od niego wyższy i ogólnie jakiś taki większy (chyba, ja nie wiem...). Przysunął swoją twarz do jego.
- Weź się ode mnie odpieprz, do jasnej cholery - powiedział ostro, po czym go puścił. - Nie chcę cię widzieć w pobliżu swojej osoby, bo już przestanę być taki miły, zrozumiałeś?!